Wanneer de dagen op z’n kortst zijn, beginnen mensen alvast te fantaseren over de komende zomervakantie. Wij gaan al jaren met de tent richting Zuid-Europa, en de vraag is dus niet ‘wat gaan we doen?’ maar ‘naar welk land dit jaar?’ en ‘welke camping?’.
Een heel gepuzzel
Ik kan uren doorbrengen met zoeken: surfen naar campings, kijken wat de mensen op Zoover en andere sites erover schrijven, inschatten of de klagers wel dezelfde vakantie-ambities hebben als wij, googelen of er nog addertjes onder het gras zitten… bovendien gaan ook eisen van de kinderen een steeds grotere rol spelen: zwembad (en niet zomaar zo’n kleintje), voetbalveld… Na wat avonden gepuzzel besloot ik wat levensvragen bij man en kinderen neer te leggen. Wat is nou belangrijker: mooi weer of die lange glijbaan? Grote plekken of een mooie omgeving? Veel of weinig Hollanders?
De hamvraag?
Ik vroeg dus aan mijn oudste van 8 wat hij het állerleukste had gevonden aan onze vakantie van afgelopen jaar (prachtige camping in Frankrijk bovenop een heuvel, klein zwembad, wel glijbanen). Zijn antwoord: “Het állermooiste van de grote vakantie vond ik dat we weer naar huis gingen”. Oh. Dat antwoord had ik niet verwacht. Hij snakte al die weken naar zijn eigen huis! Op de camping had hij ook al verzucht: “Waarom rijden we zo’n eind om bij dit zwembad te zijn?”. En toch begrijp ik hem wel. Die kinderen van ons hebben nooit echt een vakantie thuis ervaren, die eindeloze weken thuishangen: ze gaan van jongs af aan 3 dagen per week naar de kinderopvang en nu naar de vakantie-BSO. Vakantieweken bestaan óf uit een gatenkaas van opvang- en thuisdagen, óf 3 weken ver weg met de auto.
Thuisblijven… of toch niet?
Lacherig vertelde ik het komische antwoord van zoonlief aan mijn man. Hoe groot was mijn verbazing toen die antwoordde: “Dan blijven we toch een zomer thuis? Gaan we leuke uitstapjes naar het strand maken en een beetje rommelen in en om het huis”. Goh, ja, dat kan natuurlijk ook. Gewoon thuisblijven. Gewoon om de kinderen die oer-ervaring te gunnen. We zijn enorm trots op onszelf dat we zo bewust aan het opvoeden zijn. En terwijl ik nog aan ons prachtige idee probeer te wennen, en slik als ik aan Italië denk, roept hij al tegen mensen die vragen naar onze plannen: ‘Wij blijven thuis’. Telkens schrik ik weer als ik hem hoor. Wat? Niet weg in de zomervakantie? Maar wat als we nou op het laatst tóch nog wegwillen? Ik weet het niet hoor! Kunnen we niet de deur op een kiertje houden? Hij heeft gelijk: vrouwen zijn niet te volgen.